… όταν οι εκπαιδευόμενες/οι χαράσσουν στο χαρτί μέγιστες διεργασίες με του διαμαντιού του μικρού την κόχη …
Θυμάμαι την λαχτάρα. Την λαχτάρα για δημιουργία. Για εξέλιξη, για την γονιμοποίηση μιας νέας ζωής. Και τότε άνοιξα την πόρτα και συστήθηκα σε ένα νέο κόσμο. Το σπέρμα της αναγέννησης ήταν εκεί. Κι εγω πια έτοιμη να κυοφορήσω .
Η κύηση ένας δρόμος μακρύς, συχνά επίπονος.. Το πλάσμα αυτό μέρα με την μέρα παίρνει μορφή, μεγαλώνει, εξελίσσεται και στο τέλος δεν χωρά πια μέσα μου. Κλωτσάει , όταν πάω να αλλάξω θέση, να βολευτώ στα γνώριμα μου σημεία, υπενθυμίζοντας μου ότι είναι εκεί. Σταματώ. Αφουγκράζομαι , του μιλώ.
Και μια μέρα θα γεννηθεί. Έτοιμος να γνωρίσει τον κόσμο. Και όταν θα τον κοιτώ καλά καλά θαρρώ μου μοιάζει θα σκέφτομαι, αλλά και όχι… Θα στέκομαι μπροστά του με περηφάνια. Ω! τι θαύμα η γέννηση! Η γέννηση του νέου μου εαυτού.
Πηνελόπη Μαντζαρίδου